Әлемдік мәдениетте жусан әйелдік бастаумен байланысты: ол босануға көмектесетін құрал болып саналды, грек аңызына сәйкес, Артемида құдайы шөпті алғаш рет осы мақсатта қолданған. Мысырдың құнарлылық пен аналық құдайы Изиданың діни қызметкерлері жусан гүл шоқтарын бастарына киді. Бұл славяндар арасында да белгілі. Иван Купала түнінде қыздар жусаннан жасалған ғұрыптық гүл шоқтарды тоқып, киетін. Түркілер бұл шөпті «емшан» деп атайды.
Қазақ фольклорында осы шөптен туындаған психикалық бірлестіктерді жаңғыртатын түрлі сюжеттер сақталған. Бұл, ең алдымен, туған жердің иісін сақтайтын «Естелік шөбі». Далада алыстағы ағайынға хабарды құрғақ жусанның бұтағы түрінде жеткізудің байырғы дәстүрі болған, бұл олардың жолығу немесе туған жеріне оралу белгісі болды.
Жусан жиі ащылықпен байланысты болды: бұл ақ шашты қарттықтың ғана емес, сонымен қатар дала тұрғындарының өміріндегі мәңгі естерінде қалған қайғылы оқиғалардың нышаны. Ащылығын жесірдің ауыр тағдырымен салыстырып, жусанды «жесір шөп» деп те атайды.
Жусан – кеңістіктің, еркіндіктің, даламен бірліктің нышаны. Көшпенділер үшін «жусанның ғасырлық шындығы есте сақтаудың ғана емес, уақыт байланысының нышаны. Дала мен жусан да дала мен жылқы сияқты ажырамас» [4, 147 б.].
